Al maanden zijn ze bij ons voor met de Hessenweg bezig. Of beter, met van alles eromheen.
Grote graafmachines graven gaten, zo diep, dat er zelf bijkans in verdwijnen.
Pompen moeten ervoor zorgen dat al het grondwater dat daarbij naar boven komt, wordt afgevoerd.
Daar waar gewerkt moet worden, wordt asfalt verwijderd. Op andere plekken worden sloten gedempt om vervolgens een laag asfalt aan te brengen voor een tijdelijke wegomlegging.
Kortom een grote operatie, een logistieke uitdaging voor de aannemer(s) en veel gedoe voor iedereen die de weg of de parallelwegen gebruikt als ie zich op wielen wil voort verplaatsen. Maar ook voor de wandelaar, het is iedere keer weer een verrassing waar je wel/niet over kunt steken.
En dan heb ik het nog niet gehad over het geluid dat het hele project met zich meebrengt.
In tijden van gedwongen thuiswerken vormt dit een ware uitdaging. Zit je net in je online vergadering, beginnen ze buiten als een malle water weg te pompen. Collega’s compleet van de leg: ‘Waar komt dat rare gebrom vandaan?’ ‘Wil iedereen zijn microfoon uitdoen?’ Maar dat is nogal lastig als je aan het woord bent…..
Kortom, gedoe, lawaai, het moet eerst erger worden voor het beter wordt.
Al met al fijn dat we op vakantie konden gaan. In eigen land even weg van alles en iedereen en vooral wakker worden en in slaap vallen door de biologische klok, niet gehinderd door enige herrie.
Bij aankomst bleek de straat langs ons vakantie-adres afgesloten in verband met wegwerkzaamheden, maar geen machines te zien. Wel afgeschaafd asfalt, dat zag er bekend uit! Maar goed, het weer was goed, vriendelijke mensen, prachtige omgeving, alle ingrediënten voor een fijne vakantie. En dat was het. Die ene dag dat ze om 7.00 uur begonnen met het asfalteren van de weg op 20 meter afstand van ons bed mocht de pret niet drukken!
De geur van vers asfalt, de bijbehorende geluiden, het voelde vertrouwd.
IK