We gaan weer los

Na twee jaar vrijheidsbeperking gaat het nu weer de goede kant op en vrijwel iedereen is er ook aan toe. Voor de meeste mensen viel de beperking mee, zeker in relatie tot zwaar getroffenen door de ziekte. Tijdens het schrijven van deze column test onze eerste huisgenoot positief en dat kon natuurlijk niet uitblijven. Zijn school is continue maar voor driekwart gevuld omdat er hele groepen positief thuis zitten. De groep waar ik dagelijks mee werk was eerder ook al grotendeels besmet. Omdat dieren wel verzorgd moeten worden is thuisblijven er niet bij. Hooguit een dag en dan toch weer aan de verzorging. Dat ging ook best goed gelukkig. Met de nieuwe eigenaren van het bedrijf willen we samen een buurtfeest organiseren bij ons nieuwe onderkomen. Daar zijn we aan toe na twee jaar; eten, drinken, buurten. De buurt is groot geworden, waar wij vroeger nog persoonlijk buren aannamen door ze te vragen, ben je tegenwoordig buur wanneer je in de groepsapp zit. Minder formeel, maar wel met een groot voordeel; nieuws en uitnodigingen zijn snel verspreid. Ook foto’s van een aangelopen hond of juist een weggelopen kat, gaan snel rond. Er gaat echter niks boven een persoonlijk treffen. Ik mijd groepsapps zoveel als mogelijk, bij een heuglijk feit krijg je 20 keer ‘gefeliciteerd’ in beeld, bij een verdrietige 20 keer ‘sterkte’. Niemand durft het natuurlijk aan om dit ‘namens allen’ te doen.
Mansier mag weer langer open, de jeugd mag weer langer uit, al was er ook de afgelopen twee jaar altijd wel ergens een achterdeur open. De kerk mag weer vol, los van kerst, trouwerijen en uitvaarten zal dit echter niet snel meer gebeuren. De Wiekelaar kan weer volop geboekt worden en dit gebeurt ook. Ouderen kunnen elkaar daar weer treffen, evengoed belangrijk. Niet alles zal weer als vanouds worden maar het nieuwe ‘normaal’ staat vol ongeduld voor de deur te trappelen.

Johnny Hogenkamp