Daarom begon ik een paar weken geleden goed voorbereid aan de make-over van onze trap. De witgeschilderde treden leden zienderogen onder ons dagelijkse gezinsleven en het leek ons een goed idee om ze te bekleden in hetzelfde patroon als onze PVC-vloer. Om het planning-technisch haalbaar te maken had ik alle treden al op maat gesneden en ook de hoekprofielen netjes gezaagd klaarliggen. Ik hoefde alleen nog de PVC-lijm aan te brengen en de treden één-voor-één te bekleden.
Natuurlijk begon ik weer net een half uurtje later dan vooraf ingecalculeerd en bleken er toch een paar stukken te groot, te klein of te scheef gesneden waardoor ik wat correcties moest uitvoeren. De planning dan maar iets bijgesteld, ik kon wel wat afrondende taken doorschuiven naar een later moment. Om nog wat extra minuten te winnen, zodat we ons etentje zonder stress zouden halen, besloot ik de laatste vijf treden tegelijk van lijm te voorzien, dan kon ik ze in 1 moeite bekleden.
Op de eerste verdieping lag onze kater ondertussen tevreden snorrend te dutten in de slaapkamer van mijn dochter. Misschien maar even de deur daar dichtdoen, voordat hij ineens besluit de (met PVC-lijm ingesmeerde) trap af te dalen. En terwijl ik dat bedenk, is het al te laat. Ik zie hem beneden lopen, verschrikt met zijn pootjes schuddend, voetstapjes van lijm achterlatend op de vloer en op de bank. Plotseling hebben we een hele serie extra handelingen op de planning: kat vangen, kat proberen te wassen, tegenstribbelende kat temmen, kat opnieuw vangen, wasbeurt afmaken, vloer schoonmaken, bank schoonmaken en overal spetters opvegen. En dan alsnog die bovenste traptreden bekleden.
Als we eindelijk, slechts een minuut of tien te laat, aanschuiven voor ons etentje kan ik een zucht van opluchting niet onderdrukken. Was ik er toch weer ingetrapt.
Dennis van Oenen