Rouw op mijn dak

Mijn collega vertelde mij dat zij bij het opruimen van het magazijn een doos rouwbanden tegen kwam. Deze waren eens gebruikt bij een actie in de zorg. Door het gesprek over de rouwbanden herinnerde ik me opeens een gebeurtenis van jaren geleden die destijds veel indruk op mij maakte.
Binnen muziekvereniging Excelsior had een prominent lid, die al jaren zijn partijtje meeblies, zijn laatste adem uitgeblazen. Zijn familie liet graag één van zijn laatste wensen in vervulling gaan. Zij vroeg of de fanfare hem de laatste eer wilde bewijzen door op de begraafplaats tijdens de uitvaart enkele muziekstukken te spelen. Ik besloot hier samen met de andere leden gehoor aan te geven.
Op de dag van de uitvaart verzamelden wij ons als muzikanten in uniform in het verenigingsgebouw. Hier kregen we een rouwband om. Vervolgens gingen we gezamenlijk naar de plechtigheid. We passeerden de kist en namen afscheid van onze collega muzikant. We speelden op de begraafplaats een aantal muziekstukken die hij tijdens zijn sterfbed zorgvuldig had uitgekozen. Ik was nerveus, maar tegelijkertijd ontroerde het mij en vond ik het een eer dat ik dit samen met andere muzikanten voor hem en zijn familie mocht doen.
Direct na de begrafenis ging ik, zonder stoom af te blazen, weer aan het werk. Mijn hoofd zat nog vol met wat ik die ochtend had meegemaakt. Ik was nog maar net op het werk toen ik mijn collega Jaap, een hele keurige man, tegen het lijf liep. Hij keek op, was even stil en zei toen: “Zo……heb je even iemand de grond in geblazen?”. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken en wist me geen houding te geven. Ik zei niets, maar vond dat hij met zijn woorden behoorlijk uit de toon viel.
later bedacht ik dat hij er niets aan kan doen. Hij was immers geen muzikant en had jammer genoeg nog nooit van de uitdrukking “Het is de toon die de muziek maakt” gehoord.
HL