Op die eerste Paasdag zaten de leerlingen bij elkaar in hun woning, geïsoleerd van de buitenwereld. Ze durfden niet naar buiten omdat ze bang waren. Nee niet vanwege een virus, zoals wij nu, maar bang omdat er ieder moment op de deur gebonsd zou worden en men hen gevangen zou nemen.
Plotseling was Jezus bij hen, en daar schrokken ze natuurlijk vreselijk van, want ze hadden Hem toch allemaal in de steek gelaten!
Ze hadden eigenlijk van schaamte door de grond willen zakken.
Hij keek ze één voor één aan en ze dachten ….nu komt het(!)…… maar Hij zei toen: ‘Ik wens jullie vrede!’ Dat hadden ze totaal niet verwacht en dat was niet zo maar iets….dat was vergeving.
Thomas was er echter op die allereerste Paasdag niet bij en toen zijn medeleerlingen hem vertelden dat Jezus plotseling bij hen stond, kon hij het niet geloven… ‘Laat Hij mij zijn wonden tonen’, zegt hij. ‘Ik wil ze aanraken. Dan pas kan ik jullie geloven.’
8 Dagen later staat Jezus weer in hun midden. ‘Raak mijn wonden aan’, zegt hij tegen Thomas.
Wat doen wij zelf met onze wonden, onze littekens? Durven we ze te laten zien? Kun je wonden en littekens van anderen onder ogen zien? Van de wereld? Van Jezus? Daar niet van wegkijken, niet voor terugschrikken? En toch Pasen vieren.
Thomas moet leren zien dat de Opgestane de mens met de wonden is. Het is niet een volmaakt lichaam dat opstaat uit het graf. Het is het lichaam dat beschadigd is aan het leven. Het draagt de merktekens van haat, afwijzing en verwerping.
Dit lichaam is meer dan de wonden. Op Paasmorgen staat er een mens op en geen slachtoffer. Die Mens toont het leven zoals het is. Niet alleen het perfecte.
Koester je eigen wonden, en de wonden om je heen niet. Maar ontken ze ook niet. Een mens is meer dan een wond die hem is toegebracht, meer dan het verleden, meer dan het onrecht dat hem is aangedaan, meer dan het geschonden lichaam. De wond heeft wel zijn plaats als merkteken van het leven zelf. Als een beschadiging die een wissel op het leven trekt. Maar laat de angst die de wond veroorzaakt heeft niet sterker zijn dan het verlangen om op te staan. Roep de angst een halt toe, en vindt de moed om verder te gaan, met de wonden………………
Tijd heelt geen wonden.
Tijd leert je leven met verdriet
en wachten, zeer geduldig
Tot je weer schoonheid ziet.
En tot de tederste herinneringen
zo diep vertakt zijn in je ziel
dat ze die zere plekken
kunnen overgroeien.
(Kris Gelaude uit Zonder woorden kan je niet)
Ds Hans Schipper