Mister Ouvol

Onlangs is Jan Dekker, al sinds mensenheugenis lid van
volleybalvereniging Ouvol, overleden.
Hij begon als speler en was daarna scheidsrechter,
wedstrijdsecretaris, scheidsrechterscoördinator,
materiaalman, enzovoorts. Je kan het zo gek niet
bedenken of hij deed het voor Ouvol. Hij stond
doorlopend op de bok. Ik denk dat hij wel ruim
drieduizend wedstrijden heeft gefloten. Ook reed hij
in totaal duizenden kilometers om ergens namens Ouvol
(later ook namens De Bevers en DAC uit Dedemsvaart)
te scheidsen. Op andere momenten volgde hij vanaf
zijn plekje op de tribune (op de voorste bank ter
hoogte van het net) kritisch het spel, waarbij de
arbitrage zijn speciale aandacht had. Jan was erelid
van Ouvol, maar wel eentje in de buitencategorie.
Hij was wedstrijdsecretaris in een periode waarin er in
eerste instantie alleen nog een vaste telefoon was. Het
verzetten van een wedstrijd was toen veel
ingewikkelder dan nu met alle nieuwe communicatie-
mogelijkheden – een paar appjes en klaar is Kees.
Wat velen niet weten is dat Jan ook nauw betrokken
was bij de bouw van de sporthal in 1989. Een groep
mannen en vrouwen uit Oudleusen heeft toen de
sporthal gebouwd, waar we nog steeds met veel plezier
volleyballen. Jan was een van hen.
Ouvol ziet zichzelf vaak als een familie, waarin “samen”
en “gezellig” net zo belangrijke woorden zijn als
“prestatie” en “winnen”. Jan was al die tijd actief lid
van die familie. De Wiekelaar was voor hem als een
tweede thuis. Eerst hoefde hij alleen de straat over te
steken, later – na de verhuizing naar de
Wolfkampstraat – was de wandeling iets langer. Maar
vele malen per week legde hij dit traject af om een
wedstrijd te zien, een wedstrijd te fluiten of gewoon
koffie te drinken en te buurten. Ik denk wel ruim
vijfhonderd kopjes koffie met Jan te hebben
gedronken. Jan was er eigenlijk altijd, behalve als hij
ergens anders moest fluiten.
Ouvol was zijn familie, maar wel zijn tweede. Op de
eerste plaats kwamen Annie, hun drie dochters en hun
zes kleinkinderen. Binnen het gezin werd hij zwaar op
de proef gesteld: eerst door de overlijden van zijn
dochter Jolanda en daarna door de dood van Annie,
zijn baken in het leven. Wat Jan wat mij betreft
karakteriseert is dat hij tot het einde aan toe iedere
woensdag trouw zijn kleinkind Ramon, zoon van Jolanda,
bezocht. Daar zette hij zelfs het volleybal voor aan de
kant.
Zij en wij zullen Jan missen.
Ad Zwaga