Langere dagen

2022 komt wat mij betreft maar heel traag op gang.
Eigenlijk heb ik dat gevoel wel vaker. Het jaar loopt ten einde en behalve kerst en oudjaar is er weinig te beleven. Het jaar gaat heel langzaam uit – als een nachtkaars. Maar meestal wordt ik een paar dagen na de jaarwisseling weer wreed uit mijn winterslaap gewekt. Door werk en andere bezigheden moet je wel. Of je nu wilt of niet. Dan raak ik zonder dat ik het merk weer in het dagelijkse ritme. De draaimolen komt op gang en ik draai weer enthousiast mee.
Dit jaar zijn er voor mij geen verplichte werkzaamheden meer, maar alleen dingen die ik eigenlijk wel zou moeten of willen. Maar ook dingen die ik best wel een dag, of twee, drie uit kan stellen. En dat doe ik dan ook. Als ik überhaupt toch iets doe gaat dat in een zeer traag tempo. En met enige tegenzin. Ik weet het, het is een luxepositie.
En zo leef ik nog een paar extra dagen in een schemerwereld. Vooral veel nietsdoen en dat ook niet al te veel. En ondertussen maar zo min mogelijk denken aan de dingen die ik zou kunnen (of moeten) doen.
Waarschijnlijk werkt al dat gedoe rond corona niet mee. In zekere zin zitten we tijdelijk opgesloten in ons eigen leven. Veel kan niet of is moeilijk, zoals volleyballen, afspreken met vrienden of uit eten gaan.
Maar dat heerlijke nietsdoen – door de Italianen zo mooi “dolce far niente” genoemd – hou ik niet al te lang vol. Ondanks dat het ik het graag nog een paar extra daagjes wil rekken.
Opmerkelijk genoeg lijkt mijn ontwaken dit jaar samen te vallen met het weer tot leven komen van de hele maatschappij. Stapje voor stapje wordt het gewone leven weer mogelijk en steeds meer dingen kunnen eindelijk weer. Hoewel de meeste maatregelen heel logisch leken begon het toch wel een beetje te knagen.
En dan is het heel fijn dat de dagen letterlijk en figuurlijk weer beginnen te lengen. De zon geeft ons steeds meer dag en eigenlijk doen Rutte en Kuipers hetzelfde.
Zo komt de mallemolen weer op stoom en worden de dagen gevuld met al die bezigheden die lange tijd niet mogelijk waren. In mijn geval volleyballen, fysiek vergaderen en andere afspraken met echte mensen, die niet gevangen zitten in een beeldscherm.
En binnenkort weer twee weekjes naar de zon. En daar weer lekker helemaal nietsdoen! Het leven lacht me toe! La Dolce Vita!
Ad Zwaga