Koene uut de Kaempe.

Het schut al aorig op half november an, de tied det vrogger de koene op stal gungn. Mien gedachtn gaot as vanzels trugge naor de tied dew nog laand in de Kaempe haddn.

‘t Was net ’n paradijs daor. ‘s Veurjaors, as de kieftn en de grutto’s oaver oe hen scheern en krijsn: ’Weg ieje, ie heurt hier niet, hier wone wij!’. Mar ’s zommers gunge wij d’r heuin en dan  nao een steugien gungn de pinkn en ok de koene er hen. In de zommertied wol det wel, mar in de haerst was ’t vake te nat. En dan trappn ze  deurhen en was ’t grus metiene op.

Op stel en sprong mossn de koene op huus an. Parri verbosschoppn Jan van Hans, mar wij konn’n ’t wel lopend of, zovulle bieste hadde wij niet. Heel enkel dreve we ze op huus an, mar vake niet, zo drieste was va ok weer niet, ok al koj toen mangs nog wel kroepnd de Hessenweg over zonder dettoe noa an kwaamp.

Mien va spann’n oons trouwe, broene  peerd Nellie veur de waang en zo gunge wij op de Kaempe an. Ok Bakkers Hendruk gunk met, de cape umme. Va menn’n hen, Bakkers Hendruk menn’n weerumme.

Neeng koene hadde wij, mangs ien of twie meer. Va leup met de drie lastigste biestn an ’t koptouw direct achter de waang, dan volg’n moe met twie makkern. De aandere koene wunn’n verdield tussn Mina, Jan en mij. En as iene van oons d’r niet bij was dan knuppn va twie koene an de waang, det wol ok wel.

De melkbussn, ’t melkkeurtien en de drinkbaelie kreeng ’n plaetse op de waang. En daor gunge wij. ’t Mut een mooi gezichte west hemmn. Hendruk Wolters met zien zwaette pette en zwaette cape met een eernstig gezichte veurop de waang, Nellie met zwatte maen en zwaette oogkleppn er veur, en wij d’r met zien allen achteran, met strakke gezichtn, want het was toch spannend,  veur ’t peerd, veur Bakkers Hendruk, veur de koene, ja veur oons allemaole. Wij zaang recht veur oons uut, ok al haw zels gien oogkleppn veur, want d’r moch niks mis gaon.

Zo leup iedereniene mooi in ’t gelid op huus an. De route stund van te veurn vaste. De Kaempe uut, bij Van Uun’n rechtsof , een eindtien rechtuut en dan ofslaon naor Bruukien, of aj det liever heurt: Bril, zeg mar langs Miene uut ’t Flier. Dan de Witvosstege deur, de Hessenweg over, de Blikkertstege in. Wij slaakn een zucht van verlichting aw d’r waarn, Mien va, mien moe, Mina, Jan en ikke en ok Bakkers Hendrik en ’t peerd. Want ’t was een heel avontuur.

Wim van Lenthe