Grasmat

Klimaatontkenners hebben het maar lastig de laatste tijd. Al jaren wisselen de hitterecords zich in rap tempo af, en in dit voorjaar wordt de Grote Droogte van 2018 gewoon voortgezet. Zelfs de paasbult mocht niet aan, vanwege brandgevaar in de omliggende bospercelen. De autoriteiten hadden natuurlijk Oud en Nieuw op Scheveningen in gedachten toen ze de risico’s moesten afwegen voor de Leusener Es. Probeer je eens voor te stellen: grootschalige evacuatie van de gasten van Mooirivier omdat het rieten dak…. Bluswater uit de Vecht…

In het microklimaat van eigen tuin kamp ik met de gevolgen van afgelopen jaar. De voorkant is aardig vermost, dat ziet er dus wel lekker groen uit. Maar voor de achterkant moet er een nieuwe grasmat komen. De vorige is afgelopen zomer definitief vernield: door de verzengende hitte veranderde onze veranda in een lodge, van waaruit uit je onbelemmerd zicht hebt op een savannelandschap. Ieder moment kan er een kudde antilopen voorbijtrekken.
We proberen onze grasmat trouwens al jarenlang in een weerbare conditie te krijgen. Diverse hoveniers hebben zich er al mee bemoeid. Ieder voorjaar zaaien en prepareren, met de verzekering dat we in de zomer konden genieten van een weelderige graskuif in de zon. Toch wilde het maar nooit vlotten met dat gras. Als het geen droogte was, dan werd het opgevreten door ongedierte of verdrongen door hardnekkig onkruid. Bij de buren was het altijd groener.
Nu hebben we de natuur in eigen hand genomen. Met een experimentje: een deel van de tuin krijgt een intensieve verticuteerbeurt en dan inzaai. Het andere deel is helemaal omgespit met vervolgens inzaai. Vanaf de veranda kijken we gespannen toe. Wekenlang gebeurt er niets, hoewel er wel vrij veel vogels zijn te zien. Droogte, de spuit erop! En vanaf de ene dag op de andere ontspruit er een lichtgroene waas aan de grond, als de stoppels van een ongeschoren gezicht. Heel schuchter steken kleine eilanden van sprietjes nu de kop op. Veel kale plekken ook… Toch nog maar even flink blijven sproeien.
Het blijft een pril begin. Maar als ik nu op derde paasdag zie hoe boer Wennemars de eerste snede met karrenvrachten van het veld haalt, en dan me dan omdraai naar mijn eigen tuin, besef ik dat we nog een lange tijd te gaan hebben.
En dat is dan alleen nog maar de achtertuin. Als dit project lukt, misschien gaan dan volgend jaar iets aan de voortuin doen.
Bert van den Assem