Volgens mij is de NOS er mee begonnen. Daarna heeft Nu.nl het overgenomen en nu zag ik het laatst ook al op de site van RTV Oost: speciale overzichten met ‘goed nieuws’.
Het idee is op zich wel sympathiek: het reguliere nieuws is vaak in hoofdzaak narigheid en dus willen de genoemde media op deze manier een beetje positief tegenwicht bieden. Maar ik vraag me of dat wel zo werkt. Want door bijna krampachtig op zoek te gaan naar iets positiefs en dat dan ook onder die noemer te publiceren, geef je juist een overduidelijk signaal af dat de rest, inderdaad, puur kommer en kwel is. Bovendien zijn de positieve berichten dan vaak van het kaliber ‘kat uit boom gered’, ‘honderdjarige fietst nog dagelijks naar de supermarkt’ en ‘zoekgeraakte papegaai na jaar terug bij baasje’. Hartstikke fijn om te horen, maar nou niet direct het zo gehoopte medicijn tegen klimaatverandering, terrorisme of het nieuwe album van Gerard Joling.
Ik herinner me een onderzoek dat ooit in Amerika en Canada gedaan is. In beide landen werden mensen ondervraagd die in gebieden woonden waar de criminaliteitscijfers ongeveer op hetzelfde niveau lagen. Wat bleek: onder invloed van de sensatiepers voelden de Amerikanen zich een stuk onveiliger dan de ondervraagden in Canada, waar de media wat neutraler verslag doet.
Hier kennen we de uitdrukking ‘geen nieuws is goed nieuws’: als je niks hoort is alles in orde. Maar het lijkt wel eens of het ook andersom geldt: ‘goed nieuws is geen nieuws’, als het goed gaat komt het niet in de krant. Nou staan we bekend als een volk dat graag een beetje klaagt, maar misschien wordt dat idee dat er wat te klagen valt ons ook wel een beetje aangepraat.
Niet dat slecht nieuws niet gemeld mag worden natuurlijk. En ‘dan volg je het nieuws toch niet’ vind ik al helemaal een verkeerde reactie. Ik vind het goed en belangrijk om geïnformeerd te blijven. Maar af en toe mis je wel eens een beetje perspectief. Gelukkig hebben we daar in Oudleusen de Vechtanjer voor.
Dennis van Oenen