Geen bevrijdingsfeest?

Het steeds weer stilstaan bij de bevrijding van ons land na de tweede wereldoorlog heeft zeker ook ten doel dat we het niet zullen vergeten. Dat we niet weer dezelfde fouten maken. Dat we blijven beseffen dat we onze bevrijders grote dank verschuldigd zijn omdat velen van hen hun leven gaven voor onze vrijheid. Het was dan ook een goede zaak dat we in Oudleusen in 2005 een gedenkplek kregen in de vorm van een monument voor het in 1943 neergeschoten vliegtuig in het Muldersveld. Sinds die tijd hebben we onze eigen dodenherdenkingsplek, waar elk jaar op 4 mei steeds een trouwe groep bewoners naar toe komt met daarbij ook elk jaar weer het echtpaar Jolliffe uit Engeland. Bij de voorbereidingen van de bevrijdingsfeesten van dit jaar kwam het boekje met oorlogsverhalen, dat ook in 2005 verscheen, weer op tafel. Toen drong weer door hoe uniek deze verhalen zijn, omdat het ooggetuigenverslagen zijn van Oudleusenaren die het allemaal zelf hebben meegemaakt en waarvan een deel al niet meer in leven is. Ook iets om niet te vergeten. De angst en de zorgen van de mensen in die tijd kunnen we nooit helemaal goed beseffen maar er aandacht aan besteden is zeker van belang. Maar dit jaar gaan de bevrijdingsfeesten niet door. Een lelijk wereldwijd verspreid virus houdt ons thuis. Dit virus doet veel met ons. Een beetje kunnen we nu begrijpen wat het is om niet vrij te zijn. Om in angst en onzekerheid te leven. Niets is meer vanzelfsprekend. We moeten improviseren met de middelen die we hebben. En elkaar helpen! We maken een pas op de plaats. Heel leerzaam eigenlijk allemaal. En net als in de tweede wereldoorlog zijn er nu ook mensen die door hun werk midden in de gevarenzone staan en gewoon doorgaan met hun werk. De vele mensen in de zorg gaan ervoor, soms zelfs zonder genoeg beschermende middelen. Eigenlijk zijn zij de helden van onze tijd. Nu eens geen sporthelden af andere sterren van TV maar gewoon helden die in ons midden wonen. De beste manier om ze te bedanken is om ons goed aan de regels te blijven houden. Dit jaar kunnen we 4 mei niet met elkaar gedenken en 13 april en 5 mei niet samen vieren. Maar we kunnen wel de vlag uitsteken en stilstaan bij 75 jaar bevrijding. Allemaal een stukje wijzer.
Misschien worden we wel rijker,
door in soberheid te leven.
Misschien gaat het wel wennen,
niets te nemen, maar te geven.
Misschien gaan we wel waarderen,
wat we hebben, heel misschien.
Misschien gaan meer ogen open,
juist nu we elkaar niet zien.

(één van de vele gedichten die momenteel rondgestuurd worden)

Willie van Oenen