Energie.

Het is zo’n dertig jaar geleden dat een collega van mij bij de Zwolse Courant iets uit zijn onderste la viste. Het was na vijven, alle andere collega’s waren al weg.  Zonder pottenkijkers erbij wilde hij wel iets met mij delen. Hij had een plan bedacht voor energieopwekking zonder gas, kolen of atoomsplitsing. Een batterij windmolens in zee, voor de kust van Nederland.

Hij had het plan links en rechts al eens gedropt, bij collega’s in Zwolle, maar ook bij het ministerie in Den Haag, geloof ik. Maar niemand nam hem serieus. Luchtfietserij. Ga er alsjeblieft niet over schrijven, je maakt je belachelijk.

Ik hoorde hem aan, knikte ja en nee, maar kon er ook niets aan veranderen. Ik zag het eerlijk gezegd ook niet zo erg zitten. Een aantal jaren eerder had ik op mijn beurt een ander balletje opgeworpen, in de Dalfser Courant. Een kort stukje was het maar. Waarom zou je geen kleine waterkrachtcentrale bouwen bij de stuw? Het was misschien iets nieuws, maar ook iets ouds. Want ik had eens bij een watermolen in Twente gestaan en gezien hoe een heel klein stroompje water een heel groot waterrad en daarmee het ganse mechanisme van een molen in beweging bracht. Maar ik heb geen reacties op dat stukje gehad. De tijd was er nog niet rijp voor.

Dit schoot me te binnen toen ik de  gemeentelijke enquête ‘duurzame energie’ invulde. En wat denkt u? Nee, géén windturbines. Ze zijn horizonvervuilend, landschap ontsierend, ze geven geruis en slagschaduw, ze zijn unheimisch.  Zonnepanelen zijn een beter idee, maar op het land zie ik liever koren of koeien in de wei. Op lang niet ieder dak vormen ze een passende oplossing. Knijpt welstandstoezicht niet teveel een oogje dicht? Warmtewisselaars dan? Hm, het klinkt allemaal heel geloofwaardig, maar ik ben ook maar een leek. Je kunt niet alles op de juiste betekenis schatten. Daar kreeg ik trouwens meer last van in die digitale enquête. Op sommige punten wil je dan  ‘nee’ noch ‘ja’ zeggen, want anders ben je verkocht. Twee keer liep ik vast. De ene keer moet je precies 60 punten geven, de andere keer exact 100. Terwijl je dat niet in volle overtuiging kunt doen. Maar je moet wel, anders scrolt het formulier niet door. O, was het maar op papier, dan kon je een vraag overslaan. Maar nu vul je toch maar in: 100 dit, 60 dat. Straks krijg je een knap vertekend beeld, een onjuiste, bikkelharde uitslag, terwijl de meningen nog zo boterzacht zijn.

Eerlijk gezegd word ik wat huiverig van dit soort inwoners raadplegingen. Voor je het weet heb je ja gezegd tegen iets wat je perse niet wilt. Nu door de toenemende aardbevingen in Groningen alles in beweging komt dreigen we met elkaar toch al wat op hol te slaan.  Laten we het paard even een eindje bij de toom houden. Duurzame energie? Goed, maar kijk uit wat je doet.

Wim van Lenthe