Eingelebt?

Voor ik begin aan dit (ik denk het laatste) stukje schrijven, moest ik even mijn vorige stukje doorlezen. Want dat is wel heel lang geleden. Om precies te zijn al meer dan een half jaar. Want halverwege de maand december bedacht ik ineens: het is nu een half jaar geleden (15 juni) dat we zijn geëmigreerd. En nu ik dit schrijf is ook het nieuwe jaar alweer vers van start. Zelfs de feestdagen zijn we goed doorgekomen. Het was natuurlijk even lastig dat we niet konden reizen. Zonder Corona hadden we Kerst in Nederland gevierd. En hadden we graag ons nieuwgeboren nichtje Femm ontmoet. Maar we hopen dat dit alsnog kan zodra de omstandigheden weer gunstiger zijn. Terugkijkend op het afgelopen halfjaar kunnen we nu niet anders dan dankbaar zijn dat onze emigratie zo goed is uitgepakt.
Het begin van het afgelopen halfjaar bestond vooral uit heel veel regelen. Alles waar we in Nederland afscheid van hadden genomen, of wat we hebben opgezegd moesten we hier weer opnieuw regelen. En dat zijn hele grote dingen. Zoals opnieuw werk regelen. En zorgen dat onze kinderen zich redden op school. Maar dat kunnen ook hele kleine dingen zijn. Zoals de boodschappen, want ook dat is zoals we van vakantie wel weten, in eerste instantie een beetje zoeken. Heel klein, maar ook daarbij is alle routine weg. Maar om met de grote dingen te beginnen. Erwin had al heel snel werk. En hoewel ook dat best wennen was (de taal, de bergen, en het werk zelf), bevalt het hem erg goed om voor “Silo Melmer” te werken. Ik ben zelf ook al heel snel aan werk gekomen. En ben nu onder schooltijden van de kinderen als fysiotherapeute aan de slag in een praktijk bij ons het dorp. Ideaal, omdat ik dan alles te voet kan doen. Ook wennen natuurlijk, de taal, het werk is gelukkig hetzelfde, maar qua administratie, verzekeringen, is alles anders. Norah is begonnen in de 2de klas van de Volksschule in Wenns en lijkt het erg goed te doen. Qua taal liep en loopt ze natuurlijk wat achter op de kindjes uit haar klas. Maar met rekenen was ze verder, dus heeft ze al een tijdje ondersteuning voor de taal. En hebben we alle vertrouwen dat ze zich met de taal lezen en schrijven gaat redden. Tom gaat dit schooljaar naar de Kindergarten, volgend jaar mag hij ook naar de Volksschule. En waar hij in het begin maar weinig sprak (ook logisch) en liever de kat uit de boom keek, als het ging om contact met andere kinderen. Komt hij de laatste keren steeds enthousiaster naar buiten. En heeft het nu vaker over vriendjes. En pas vertelde zijn leidster dat hij haar nu af en toe het meest te vertellen heeft van alle kindjes en heel gezellig mee doet. We merken thuis ook steeds vaker dat ze samen spelen en dan met gemak over gaan van Nederlands naar Duits en zelfs het Pitztaler Dialect. Wat we ook onder de grote dingen moeten rekenen; ons huis. Hoewel we nog veel plannen hebben voelt het al aardig als thuis. En dat is voor nu het belangrijkst! De beneden verdieping schiet al mooi op om er een gastenappartement van te maken. Maar dat heeft geen haast meer (dankzij Corona) en dat is gek genoeg maar goed ook, want het had ook niet gewerkt met haast. (ook door Corona)
Wat ook een groot ‘ding’ is, is het sociale leven. En dat is natuurlijk niet iets wat je kan regelen. Toch kunnen we op de vraag of we al goed “eingelebt” zijn met een lach op ons gezicht zeggen “JA” (ondanks Corona) we hebben beide via werk en de klusjes in en om huis de nodige sociale contacten om ons heen verzameld. En we hebben hele lieve buren. Heel bijzonder en belangrijk juist in deze tijd!
En ach de kleine dingen komen wel, als we overal maar genoeg tijd voor blijven nemen. En natuurlijk af en toe tijd nemen voor genoeg ontspanning. En dat lukt nu heel goed met een stukje skiën, of rodelen. We zijn in elk geval voor ons gevoel alle 4 op onze plek hier, en kijken met veel vertrouwen naar de toekomst. Die alleen maar beter kan worden zonder Corona.