Ik raakte in paniek. Mijn gevoelens had ik totaal niet meer onder controle. Wat een pracht exemplaar. Mijn verstand zei negeren, maar mijn gevoel schreeuwde: volg je hart. Geniet er gewoon van. Je leeft maar een keer. Een ander stemmetje zei: wees toch eens gelukkig met wat je hebt. In het begin is het allemaal leuk en spannend, maar ook met hem zal het straks ongetwijfeld zo af en toe donderen. Hij is veel te snel en te energiek voor jou. Ga uit van je eigen kracht en laat je niet verleiden.
Maar het vlees was zwak. Ik werd in zijn richting gezogen en terwijl ik het niet wilde, raakte ik hem zo maar aan. Even later maakten we samen een ommetje. Ik vergat alles en ging helemaal in hem op. Het was net alsof ik vleugels had gekregen. Hij gaf me energie voor tien en hoewel ik hem nog maar kort kende, voelde het zo goed en fijn dat ik die avond meteen over stag ging.
Een week later zag ik hem weer en heb ik hem mee naar huis genomen. Alhoewel mijn hele gezin mijn actie als een bevlieging typeerde, hebben zij mijn nieuwe aanwinst inmiddels met liefde omarmd. Eerst maakten ze flauwe grappen over hem. Nu zijn ze er inmiddels wel achter dat mijn electrische fiets toch wel erg handig is. Hij heeft de naam scooter gekregen, want wees nou eerlijk: Een electrische fiets kun je eigenlijk geen fiets meer noemen.
HL.