Ik woon in de Spiegelstraat tegenover de kerk en zie dagelijks de kinderen naar school gaan, scheurend op hun fietsje of, wanneer ze kleiner zijn, door hun moeder nog vastgehouden. Zo geniet ik van de jeugd, die zo voor mijn ogen voorbij komt.
De allerkleinsten worden naar een crèche gebracht. De meeste kleintjes kunnen al lopen en soms ook heel erg goed. Het plein geeft hun alle vrijheid en veiligheid. De moeder loopt voorop en kijkt zo nu en dan achterom. Zij wordt met een hoog tempo gevolgd door zo’n kleintje. Ik noem dat dan een droppie. Soms komt dat drolpie eerst, die weet dan de weg en rent met kleine pasjes en hoge snelheid over het schoolplein van Oudleusen. Er is een moeder in de Spiegelstraat, die heeft twee droppies. Die ontdekten de fietsenbeugels tussen de kerk en de Wiekelaar. Daar kun je onderdoor lopen. Wat een feest! Mama loopt door, maar zij kunnen heel snel en zoveel mogelijk keer nog even onder de beugels doorlopen. Een heerlijk moment tijdens mijn ontbijt. Op een dag renden de grote kinderen van de “grote school” voorbij. Met hun leraar voorop maakten ze een rondje om de kerk of om het dorp. Daar is de verdeeldheid groot want hardlopen, omdat het een les is, daar heeft niet iedereen zin in. Je kan beter met elkaar nog even gezellig kletsen voordat je weer in de klas zit. Maar het is wel een heel verstandige les, vindt ook deze oude man, lekker buiten, lekker rennen en lopen.