Het is niet mijn gewoonte te reageren op de column van een ander, maar voor Bert van den Assem maak ik een uitzondering. Sorry Bert, het is niet persoonlijk bedoeld, maar het Vechtdal bestond ook reeds voor het jaar 2000. Van meerdere kanten werd gepoogd de Vecht en het Vechtdal een vaste plaats te geven in ons denken en handelen.
Ik denk in de eerste plaats aan oud-wethouder Jan van Lenteren. In de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw heeft hij zich enorm ingezet om jan en alleman ervan te doordringen hoe mooi en waardevol het Vechtdal is, aan deze en aan gene zijde van de grens. Daarbij doel ik zeker niet in de eerste plaats op zijn project Kunstwegen, waarbij ik telkens sterk betwijfelde of sommige objecten wel bijdroegen aan de verfraaiing van onze omgeving. Maar hij heeft zeker op alle fronten waar hij als bestuurder in de vuurlinie lag, gedaan wat hij kon om te zorgen dat ons prachtige Vechtdal als een komeet omhoog schoot in het zelfbewustzijn van de inwoners en in de zoekfuncties waarvan degenen gebruik maakten die ergens naar toe wilden, maar niet wisten waarheen.
Zelf is hij eens, weet ik uit de tijd dat wij nog collega’s waren in het journalistieke wereldje, op ontdekkingsreis langs de Vecht geweest tot aan de bronnen toe. Eén van zijn conclusies was dat je je met het Dalfser dialect overal langs de Vecht verstaanbaar kon maken.
Aan wie ik ook moet denken is Maarten Cuppen, die er in de jaren die ik zonet noemde goed de vaart in had in Dalfsen. Hij torpedeerde Dalfsen tot het fietsvriendelijkste dorp en timmerde zo hard aan de weg dat iedereen, dichtbij en ver weg, wist waar Dalfsen lag en dat we aan de Vecht lagen.
Maar tientallen jaren voordat Maarten en Jan hun best deden, waren anderen al in touw. Ik heb in een archiefkast nog een toeristische kaart liggen, uitgegeven door de firma Cambier. Bescheiden van opzet, maar toch! Bedoeld om wandelaars en fietsers de mooie plekjes van het Vechtdal te laten zien. Later nam de VVV dat soort initiatieven over.
Ik denk ook aan de wandelgids van Meester Loman die begin 1900 verscheen bij de opening van de spoorlijn. Mooie verhalen, aangevuld met kaartjes.
Misschien werd niet altijd gesproken van het Vechtdal, maar, Bert, je wilt niet weten hoeveel stichtingen, verenigingen en bedrijven zich het woord Vechtstreek toe-eigenden. Op een zeker moment werd dit echt te gek en zag je door de bomen het bos niet meer. Het begrip Vechtstreek devalueerde, het werd een holle frase. Laten we oppassen dat dit ook niet gebeurt met het begrip Vechtdal.
Wim van Lenthe