De kamer zit vol visite, want mijn vrouw is jarig. Goede buurvrouwen en enkele vriendinnen van ver zijn er. De kerels zijn niet meegekomen. Kennelijk hoort dat niet. ’t Is ook overdag en toen deze verjaardagstraditie ontstond moesten die nog werken. Nu zijn de meesten gepensioneerd, maar dat wil niet zeggen dat ze welkom zijn. Trouwens, de dames met een baan namen geen vrij voor dit feestje.
De man van de jarige mag er wel bij zijn. Hij is nuttig voor het aandragen van koffie, gebak en sapjes. Soms een advocaatje met slagroom. Met zo’n klein lepeltje. En voor het aandragen van gespreksonderwerpen, als hij de kans krijgt, want de dames hebben zat te bespreken. Meestal van hoog niveau: het voeden en opvoeden van de kleinkinderen bijvoorbeeld. Dat is een geliefd onderwerp. Ook gaat het over de politiek in het algemeen en die van de gemeente in het bijzonder. Over God gaat het zelden.
Soms gaat het mis, dan gaat het over het weer.
Ik erger me aan gesprekken over het weer. Ik zeg altijd dat ik graag over het weer spreek, mits het ons emotioneel raakt. Bijvoorbeeld als het stormt en er weer een boom op een fietsster is gevallen. Dat is zielig. Maar ja, wie gaat er nou fietsen als het zo hard waait.
En toen kwam onze vriendin bij me zitten en vroeg: ‘Bertus, waar heb je gisteren de boodschappen gekocht? ‘ Ik dacht, o jee, dat is er een van het weerniveau en zei: ‘Woarumme vroa’j dat?’.
Prompt antwoord: ‘Um toch’!!!!’
En we schoten beiden in de lach.
Bertus Grotenhuis.