Coronacrisis

Elke dag rijd ik, als het licht is met de 2 hondjes naar het bos. Via de oude Hessenweg rijd je er zo in. Doodse stilte nu: geen fietsende schoolkinderen door weer en wind, stilte alom, weinig auto’s op de Hessenweg…Weinig of geen mensen in het bos.
In het bos is alles hetzelfde, de vogels fluiten! Als eerste in het voorjaar “het slaan van de vinken”, de specht slaat zijn roffel en als altijd tuur ik naar boven of ik hem zie, maar nee! Ze hebben geen weet van onze trubbels.
De vele plassen na alle regenval, zijn allang weer opgedroogd!
Verkwikt komen we weer thuis en ik denk: gelukkig kunnen we nog de natuur in, die ligt hier om de hoek.
Mensen zijn aardiger voor elkaar nu, lees je in de krant. Dat valt hier niet zo op, we zijn hier in het dorp altijd al aardig voor elkaar en staan elkaar bij als er wat aan de hand is!
We houden elkaar op een positieve manier in de gaten en dat vinden we hier heel gewoon. Ik ben blij dat we in deze akelige tijd in Oudleusen wonen.
Groet Ankie🙋