Bang en blij.

Toen afgelopen voorjaar de corona epidemie in alle hevigheid losbarstte, ben ik mij serieus zorgen gaan maken, risicogroep hè. Ik keek alle journaals, nieuwsrubrieken, las de krant van voor naar achter, speurde op internet, nee, er ontging mij niets. Ik ging zelfs vitaminepillen van A tot en met K slikken, haalde een spuit in Utrecht, at gember, uien en knoflook, kiwi’s propte ik met huid en haar naar binnen, niets was te gek.
Op een gegeven moment hoorde ik een mevrouw op de radio praten over brak hout……’s avonds op t.v. zat er een arrogant meneertje, eentje met bretels, die zei als je 70 was, en je werk gedaan had, je maar beter kon opkrassen, of zeker geen jongeren in de weg zitten of beter gezegd, liggen. Ik mag dat meneertje niet, nu niet en nooit niet, hij weet niet hoe het “heurt”.
Tot overmaat van ramp zat er ook nog een arts aan tafel die ging het zwarte scenario uitleggen, oftewel, triage, allemaal dingen om bang van te worden. Ik werd helemaal depri, moest bijna aan de oxazepammetjes. Vanaf toen heb ik het roer omgegooid, geen journaals, kranten of wat dan ook meer, geen ziekenfonds en belasting betaald (dat is trouwens verkeerd afgelopen, dikke boete). Vanaf nu zag ik alleen maar de voordelen van corona. Lag je ’s avonds in je stoel, kon je lekker blijven liggen, je hoefde niks, geen verjaardag of wat dan ook, dus ook geen handen schudden of kussen, met een bril op is dat toch al een ramp, je ziet al wazig voor je gedronken hebt, nee, die 1,5 meter is een prima afstand, ze kunnen je zelfs niet ruiken. Allemaal dingen om blij van te worden.
Toen de campings open gingen, en de douches en toiletten gesloten bleven, zag ik ook blije mensen. Nu hoefden ze eindelijk niet met die vermaledijde wc-rol onder de arm te lopen. Nee, nu moesten ze de grote boodschap door een klein gaatje in een toch al te klein caravantoiletje prutsen. En als alles vol zat, moesten ze hem leegschudden in een of andere stinkende put, en maar spoelen en schudden, ze kregen de schouders los. Dat kwam goed uit want de sportschool zat nog dicht. Ze moesten zich ouderwets afpoedelen bij het aanrecht of zo, maar ze waren blij.
Ondertussen is ons hele huis gesausd en geverfd, geen sprietje onkruid in de tuin. Allemaal dingen om blij van te worden.
Maar nu….ik ga weer denken aan oxazepammetjes, want ik ben er wel klaar mee, alles is zo hartstikke saai, mijn stoel is helemaal doorgelegen, ik heb onderhand wel weer zin in het gewone leven, een feestje, b.b.q. of een bruiloft, ja zelfs een eenvoudige verjaardag lijkt me leuk.
Maar als ik mijn nuchtere verstand gebruik, denk ik, waar heb ik het over? Allemaal geneuzel van de bovenste plank. Wat te denken van zieken, bejaarden, zakenmensen enz. die het echt moeilijk hebben, die zijn de oxazepammetjes nodig, zij zijn echt bezorgd en bang.
Nu ik van nieuwe besmettingen hoor, ben ik bang dat ik me weer bang moet maken. Mocht het meevallen, ben ik blij dat ik me niet bang hoef te maken. Ik hoop maar dat het voor ons allemaal een beetje goed afloopt.
De beste wensen van een bange wezel, of een blij ei. Goos Wilm.