Zon

Het voordeel van een wisselvallige zomer is dat je het des te meer waardeert wanneer de zon  doorbreekt. Gauw de fiets gepakt en er op uit. Een mooi rondje is zo gemaakt hier in het Vechtdal. Het lijkt wel of het elk jaar mooier wordt. Na wat omzwervingen komen we in Ommen aan. Mooie gelegenheid om even wat te drinken op het fonkelnieuwe plein. Terrasjes genoeg. Als we aan willen schuiven valt het op dat de bezoekers er zo in de schemering zitten en een asgrauwe kleur hebben. Geen wonder! De parasols zijn inktzwart! Daar wil je toch niet onder zitten met dat mooie weer. Dan maar een ander terras. Maar waar we ook kijken op het nieuwe plein, overal dezelfde parasols. Dat is vast afgesproken werk.  Maar bij de kerk zijn toch ook terrasjes? Dan daar maar heen. Helaas, ook hier heeft het boerka-virus toegeslagen. Wat is dit? Is Ommen in de rouw? Ook het personeel is strak in het zwart. Even Googelen leert ons dat zwart het symbool is van: duisternis, diepste rouw, dwaling en zonde. Hu! Nee, daar word je niet vrolijk van. Dit wordt hem niet. Dan maar weer op de pedalen. Zoals de meeste ouderen hebben we gelukkig wel wat versnaperingen in de fietstas. Zo komen we moe en maar half voldaan weer in de buurt van Oudleusen aan. En wat zien we daar op het terrasje bij de Stuw? Een stel fleurige parasols, zelfs in verschillende tinten. Bij de Roadrunner hetzelfde verhaal. Kleurige, zonnige aanblik. Bij Mansier een prachtig groen terras met bomen die als natuurlijke parasols dienst doen en bakken vol kleurige bloemen. Gelukkig maar, in Oudleusen vonden we de zomer terug.

 

Willie van Oenen.