Weggooien die troep.

Het is vrije tijd. Een goed moment om de spullen op te ruimen. Oude troep, die bij de verhuizingen van het ene huis naar het andere, in de dozen is blijven zitten. Naar de achterste hoek op zolder geschoven. Met een nieuwe sticker erop “Zolder li-achter”. Nu zullen ze geopend worden. Zittend in kleermakerszit: spierpijn. Verbazingwekkend wat er in die dozen is bewaard. De studieboeken van toen, scripties, grammofoonplaten, een bakkerszeef, de vuurtang voor bij de open haard. Foto’s, nooit ingeplakt, nog zwart wit met zo’n kartelrandje, een spintoestel, een olielampje. De surfplank, die we bewaarden, omdat ooit de kleinkinderen het daarop zouden kunnen leren. Een oud brilletje van roestig ijzer, goed voor op toneel. Een zicht en een zeis, uit de boerderij waar we logeerden bij ome Jan. Elke keer als we de zaken verschoven herbeleefden we de logeerpartijen, de kroegen om de tentamencijfers te vieren. Uitspraken van ome Jan: “Die Hilter mut ze in de Odeaan donder’n” “Hilter”, zei die. Jan-Om kon niet goed lezen. In Trouw stond dat je je nabestaanden niet moet opzadelen met de oude meuk. Weg ermee. Maar dan mis je toch de oude herinneringen, die als een film aan je oog voorbijtrekken. Het is een deel van je leven. Dus terug in de doos. Later, als we kleiner gaan wonen -op Rosengaerde- kan het altijd nog naar de ROVA. Tegen die tijd zijn ze nieuw, want we zijn de herinnering kwijt. De rijkdom van Oudleusen wordt bijeengegaard door de historische kring. Schatten uit ons dorp. “Bewaar die tijd voor mij”. Herinneringen aan de oude huizen en boerderijen en aan hun bewoners. Markante personen uit het dorp. Wie kent nog….Met respect voor de liefhebbende familieleden, die hen zeer nabij waren. BenW, het enige tweetal met cabareteske ambitie in Oudleusen, zong twintig jaar geleden bij de viering van het tiende lustrum van het Plaatselijk Belang dit lied:

Mooi was het vrogger.

Wijs: Schön ist die Jugend

Mooi was et vrogger, in ons Oldluusen                                              die tied van vrogger die kump nooit weer.                                    Toen bluu’n de heide, en d’r was rogge,                                                ’t peerd nog veur de waang’, ja det was mooi.

Refrein:

Doarumme zegge wi’j, bewaar die tied veur mi’j.

Wie kent nog Kloosterman, veur ieder Anton                                  de grootste katholieke boer van ’t veld.                                            Wie kent nog Eppe, ’t hoar in de nekke.                                          Wie kent nog Wim Wildvank, zonder gebit.

En oaver vieftig joar dan proat de mens’n                                      met grote nostalgie van disse tied.                                                    Van Wim van Le-enthe de grote schriever                                        en mister Wiekelaar, Bats Lindeboom,                                       Bertus Grotenhuis, memorabilator, hoeder van herinneringen.