Het bakfeest in Dalfsen aan de Høkersbrink is afgelopen. De bezoekers scharrelen op huis aan. Bij de loods staan de grote bussen te wachten op de vrolijke passagiers. Het is een drukte van belang. De voertuigen gaan straks op weg naar dorpen in de buurt. De hordes feestgangers zoeken hun bus. “Goa’j noa Wythem? “ De chauffeur ontkent de vraag die hem wordt toegeschreeuwd vanachter de gesloten deur. Twee jonge dames stappen in. “Meneer, mogen we nog even een sigaret roken?” “Jawel, maar buiten de bus” En de meiden joesteren er buiten een over de longen. Later stroomt de hele bus vol met jong volk. Een lucht van verschaald bier vult de bus. “Meneer wacht u nog even op mijn neef. Die staat daar nog te roken.” “Haal hem maar even op want ik moet zo vertrekken.” Een jongen komt van achter en informeert of de chauffeur naar Wythem gaat. “Niet? Oh, dan he’k de vekeerde busse. Mar ie kunt toch wel eff’m oaver Wythem rieen?” Dat zal niet gaan want de chauffeur moet nog naar “Lucky” in Rijssen voor discogangers.
Omdat het erop lijkt dat iedereen zijn plek heeft gevonden, kan de bus gaan rijden. Kalm en voorzichtig, want er dagen toch nog lui op die achter de bomen stonden te doen wat heel nodig moest. “Hee, meneer wilt u even de deur open doen, want daar komt mijn broer nog aan”. Even later rijdt de bus de weg op. Er wordt gebonsd. Er moet er nog een mee. Te denken van “te laat, jammer dan” zal niet gaan, want een maat van de laatkomer posteert zich met wijd uitgestrekte armen pal voor de bus. Dat lijkt wel op die student op het Plein van de vrede in Peking, die destijds een tank tegenhield.
De bus rijdt weer. Geschreeuw van achteruit de bus: “Heej doar heí j der nog eene.” De chauffeur gebaart dat hij bij de kruising zal stoppen, maar dat wordt niet begrepen. Een van de vrienden vindt de noodknop. De deur opent automatisch en even automatisch stuitert de bus op de haltestop. Ook deze laatkomer is binnen. De reis gaat wederom beginnen. In het centrum van het eerste dorp stappen enkele passagiers uit en groeten met een “Dank u wel”.
Net voordat de bus vertrekt : “Meneer wilt u even op mij wachten want ik moet plassen.” Nadat de blazen zijn geleegd ontvangt de chauffeur een uiting van respect en dank voor het wachten: “U bent de beste chauffeur van de hele wereld”. Na twee kilometer: “Meneer wilt u even stoppen, want ik moet plassen.” De bus stopt en de jongens wateren in de berm. En weer: “Dank u wel. U bent de beste chauffeur van de hele wereld”. Een meisje roept: “Wat ben ik blij dat we een ervaren chauffeur hebben.” Zoveel respect en waardering had hij in zijn vorige vak slechts zelden meegemaakt. “Meneer wilt u mij er bij het restaurant uitlaten , anders moet ik zes kilometer fietsen”. Zo ver fietsen is geen doen dus wordt andermaal een tussenstop gedaan.
Bij de ingang van het volgende dorp komt een welbespraakte kerel bij de chauffeur en roept:
“HEJ, HIER MU’J STOPPM, ANDERS MU’K &%#@*!? HONDERD METER LOOP’M!!” De chauffeur: “ik begriepe da’j der graag uut wilt, mar ik stoppe bi’j de karke, anders bin’k te late in Riessen.” “DAN MU’K &%#@*!? TWEE HONDER METER LOOP’M!!” De bus stopt bij de kerk. De deuren gaan open.
De welbespraakte dicht de chauffeur toe: “WAT BIN IE &%#@*!? EEN WAARDELOZE SJEFFEUR. A’J OEW VAK NIET MEER MOOI VINDT, MU’J GAUW WAT ANDERS ZUUK’N!!” Door de achterdeuren worden twee armenvol blad naar binnen gesmeten. Zoveel agressie had hij in zijn vorige vak slechts zelden meegemaakt.
Gelukkig hielp hem de, in de vakopleidingen opgedane, kennis over “Omgaan met agressief gedrag en klantgericht denken”. Anders zou het zomaar kunnen zijn dat het bij de huisartsenpost in Zwolle nog een drukke nacht was geworden en had de “grote bek” de rest van zijn leven bier moeten drinken met een rietje. En was de chauffeur langdurig op non-actief gesteld.
Bertus Grotenhuis, gecertificeerd buschauffeur, ad interim